Yonderboi nigdy jeszcze w swojej twórczości nie był tak węgierski. Odpuścił nieco psychotycznego klimatu ze „Splendid Isolation”, do pieca dorzucił brzmienia i motywy ludowe znad Dunaju, a wszystko opatrzył chilloutową atmosferą z „Shallow & Profound”. Najnowszy krążek Węgra nosi w sobie cały Budapeszt.

Yonderboi "Passive Control"

Miasto przyjazne, otwarte na nowości, ale niepozbawione swoistej melancholii, refleksji, delikatnego niepokoju i niezależności. W Budapeszcie nie czuje się ciężaru stolicy – ale czuje się jej możliwości. Mimo, że to duże, obce miasto, ma w sobie coś z domu.

I taki właśnie jest „Passive Control”. Z jednej strony sięga do trendów współczesnych, aktualnie modnych brzmień, stara się być postępowy. A z drugiej – daje poczucie obcowania z rzeczą dobrze już znaną, starym klimatem węgierskiej elektroniki, za którą Europa polubiła m.in. DJ Bootsiego czy Neo.

Yonderboi nie byłby jednak sobą, gdyby do pozornie łagodnego klimatu nie dosypał szczypty niezrównoważenia emocjonalnego, dziwnej retoryki. Apogeum swoich możliwości osiągnął na wspomnianym „Splendid Isolation” – pamiętacie zapewne „Soulbitch” czy „All We Go To Hell”.

Yonderboi – All We Go To Hell

„Passive Control” jest zamknięciem swoistej trylogii – na poprzednich albumach Węgier również nie uciekał od ponadmuzycznego przekazu swoich utworów. Najnowszy krążek ma być komentarzem do ekonomiczno-socjalnej sytuacji współczesnego świata, konsumpcyjnego nastawienia ludzkości. „Splendid Isolation” rozpoczynał się utworem o uroczym przekazie „Wszyscy pójdziemy do piekła”, a transowo powtarzanymi zdaniami: „Even if you’re victorious / You’ll still be filled with the poison./ You got to break te chain of evil (…) with love.” Nowy krążek otwiera głos Edwarda Ka-Spela: „Chcę wierzyć w godność ludzkiej duszy / chcę wierzyć, że horror, którego jesteśmy świadkami i bieda, którą czujemy, jest chwilową manifestacją mrocznego demona śmierci (…)”. Dalej słyszymy „Chcę wierzyć, że umiemy się rozpoznać, być przyjaciółmi, kochać nawzajem (…) Chcę wierzyć, że zasługujemy na swoje miejsce w Edenie. Chcę wierzyć w te wszystkie rzeczy i wiele więcej / Ale łapiesz mnie w złym momencie i nie mogę”.

„Passive Control” jest albumem silnie korespondującym z dzisiejszą rzeczywistościa – nie tylko przez swój przekaz, ale też sposób wykonania. Sam Yonderboi mówi, że to krążek, który może opisać stan umysłu towarzyszący korzystaniu z mediów społecznościowych. „Logujesz się, umiejscawiasz w małym showroomie i CZEKASZ. To jak łowienie ryb”. Charlotte Brandi, niemiecką wokalistkę, którą słyszymy w utworze „She Complains” Yonderboi „złowił” na MySpace. Głos kobiety był dla artysty bardzo ważny zresztą – „Passive Control” ma być „siostrą” dla „Splendid Isolation”, więc pierwiastek żeński był tu jak najbardziej wskazany.

I to jest chyba to, co najlepiej najnowszy album Yonderboia opisuje. Kobieca metempsychoza ciężkiego „Splendid Isolation” pozwoli nam spędzić miło czas z solidnie przygotowaną elektroniką. Z drugiej strony nie da odpędzić od siebie wrażenia, że coś tu jest nie tak. W kreowaniu atmosfery niepokoju Yonderboi jest mistrzem.

Kaśka Paluch