Cokolwiek krytycy nie powiedzieliby na temat jego kapeluszy, tańca, gibkiego funku lub ekologiczno-pacyfistycznym przesłankom – w 1993 roku, głośno wyrażając swój sprzeciw wobec wojen i rozgrabianiu Ziemi, niejednokrotnie zbierając za to cięgi – dorobił się tytułu niewzruszonego obrońcy naszej planety, a Emergency on Planet Earth okazało się najlepiej sprzedającym się debiutem roku zdobywając pierwsze miejsca w brytyjskich – i nie tylko – rankingach.
Nie ulega wątpliwości, że Jason Kay (znany jako Jay Kay), młody Brytyjczyk, od początku swojej muzycznej kariery miał dość ściśle określony cel w tworzeniu muzyki, a był nim bez wątpienia przekaz. Po odrzuceniu jego kandydatury jako wokalisty w zespole Brand New Heavies, postanowił założyć własną grupę, do czego przyczynił się także perkusista – Derrick McKenzie. W nagraniu singla When You Gonna Learn? wzięli wtedy udział także: Toby Smith, Stuart Zender i Wallis Buchanan, utwór powędrował do Acid Jazz Records, które wypuściło go w 1992 roku. Sukces debiutu otworzył zespołowi drzwi do wytwórni Sony BMG Music Entertainment, gdzie Jay Kay podpisał kontrakt na osiem albumów, a pierwszym z nich było Emergency on Planet Earth (1993), z którego pochodzi słynne To Young To Die. Już w 1994 roku Jamiroquai wydaje kolejny krążek: The Return of the Space Cowboy – poprzedzony singlem Space Cowboy, niemalże od razu wysoko uplasowanym na muzycznych listach.
Rok 1996 to rok przebicia się Jamiroquai na scenę międzynarodową – za ocean oraz w głąb Europy. Trzeci album – Travelling Without Moving – wypromowało między innymi dwa hity: Cosmic Girl oraz Virtual Insanity – związany z piosenką klip (reżyserowany przez Jonathan’a Grazer’a, a oparty na oryginalnym pomyśle wokalisty) pokazuje taniec samego Key’a oraz obrazy, które można nazwać „sprzeciwiającymi się grawitacji”. Teledysk ten zdobył w 1997 roku cztery nagrody w MTV Video Music Awards (Best Video, Best Special Effects, Best Cinematography i Breakthrough Video), nagrodę Grammy oraz Ivor Novello Award (która jest nagrodą przyznawaną co roku w Londynie kompozytorom i ludziom z branży piosenkarskiej, przez British Academy of Composers and Songwriters).
Po trzech krążkach utrzymanych w gatunkach acid jazzu oraz wpływów etnicznych (np. didgeridoo), Jay Kay zmienił kurs – w 1999 roku ukazuje się Synkronized, w którym wyraźnie słyszymy zainteresowanie wokalisty funkiem oraz muzyką z gatunku disco. Wytrwałe dążenie właśnie w te rejony brzmieniowe spowodowały niezadowolenie słuchaczy, którzy po piątym wydawnictwie – A Funk Odyssey (2001) doszli do wniosku, że zespół dokonał drastycznej wręcz zmiany i bezpowrotnie utracił swoje niezwykłe brzmienie. Warto wspomnieć, że skład osobowy nieustannie się zmieniał, a Jay nie obawiał się wykorzystywania bardzo różnorakich instrumentów. Ale pomimo krytyk i ciągłych polemik nad głową wokalisty, singiel do albumu z 2001 roku – Little L – utrzymywał się na szczytach list przebojów.
Rok po roku Jamiroquai i zespół nie pozwalali o sobie zapomnieć (pojawili się na przykład na okładce USA Today). Popularność muzyków doprowadziła do wprowadzenia utworu Deeper Underground (Synkronized) do ścieżki dźwiękowej z filmu Godzilla (1998), a Canned Heat (j.w.; premiera amerykańska w 1999) znalazło się w obrazach: Center Stage (2000) i Napoleon Dynamite (2004). Z kolei Feels Just Like It Should (z późniejszego Dynamite) usłyszymy w soundtracku towarzyszącemu grze FIFA 06.
W marcu 2003 roku grupa złożyła i zmiksowała DJ mix-album dla serii Late Night Tales, labelu Azuli Records. Ideą tego projektu było stworzenie muzyki, która zostanie wybrana i zmixowana przez różnych DJów, producentów i zespoły – miały to być utwory szczególnie przez nich lubiane, style i brzmienia, które miały na nich największy wpływ i które są w jakiś szczególny sposób ważne. W krążku Jamiroquai pobrzmiewa zatem funk, soul a także disco, słychać takie zespoły jak The Pointer Sisters, The Commodores, Johnny „Hammond” Smith, czy Marvin Gaye.
Kolejna, szósta już odsłona zespołu, pojawiła się w czerwcu 2005 roku – album Dynamite zdobył trzecie miejsce w brytyjskich rankingach i to z niego pochodzą single: Feels Just Like It Should (początek czerwca), Seven Days In Sunny June (sierpień) oraz „(Don’t) Give Hate A Chance (listopad). Na koncie albumu znalazła się druga nominacja do nagrody Grammy.
Plotek o rozwiązaniu zespołu, o “muzycznej emeryturze” Jay Kaya, samych insynuacji I domysłów na temat jego życia prywatnego – było mnóstwo. Po czterech latach wrócił on jednak z prawdziwie dynamitowym hukiem, utwierdzając swoich odbiorców w tym, że to w tekstach, za słowami ukryty jest cały sens jego muzycznych zmagań.
W listopadzie ubiegłego roku (2006), Jamiroquai wydali składankę Hight Times: Singles 1992-2006, która jest kolekcją ich największych przebojów. Jak się łatwo domyśleć – krążek był skazany na sukces (jeszcze w pierwszym tygodniu sprzedaży osiągnął pierwsze miejsca). Album zawiera także dwa nowe utwory – Runaway (premiera radiowa: 18 września 2006, wydanie singla: październik 2006) oraz Radio. Kompilacja wyszła jeszcze spod skrzydeł Sony BMG, pomimo iż ich ośmio-albumowy kontrakt wygasł, a już w marcu 2006 roku Jamiroquai podało oficjalną informację, iż przenoszą się do Columbia Records. W maju tego samego roku zespół wystąpił podczas Laureus Sports Awards w Barcelonie.
Obecnie Jamiroquai to: Jason Kay (wokal), Rob Harris (gitara), Derrick McKenzie (bębny), Paul Turner (bas), Sola Akingbola (perkusja), Matt Johnson (instrumenty klawiszowe), Lorraine McIntosh (chórki), Hazel Fernandez (chórki), Sam Smith (chórki).
W przeszłości z Jay Kay’em grali: Toby Smith (klawisze w latach:1992-2002), Wallis Buchanan (didgeridoo, w latach: 1992-2001), Gavin Dodds (gitara w latach: 1993-1994), Simon Katz (gitara w latach: 1995-2000), Stuart Zender (bas w latach: 1993-1999), Nick Fyffe (bas w latach:1998-2003), Nick Van Gelder (bębny w roku 1993), Darren Galea aka DJ D-Zire (turntable w latach: 1993-2001), Adrian Revell (flet, saxofon), Winston Rollins (puzon), John Thirkell (trąbka w latach: 1993-1998), Simon Carter (klawisze w latach:1999-2001).
Gościnnie pojawili się: Andrew Levy (bas w roku 1992), Simon Bartholomew (gitara w roku1992), Martin Shaw (trąbka), Beverley Knight (wokal w roku 2001).
Jadwiga Marchwica
Dyskografia:
Emergency on Planet Earth (1993)
The Return of the Space Cowboy (1994)
Traveling Without Moving (1996)
Synkronized (1999)
A Funk Odyssey (2001)
Dynamite (2005)
Late Night Tales: Jamiroquai (2003)
High Tames: Singles 1992-2006 (2006)
Warto zajrzeć na:
Hasło Wikipedii
Stronę oficjalną
I poczytać teksty żeby wszystko zrozumieć 😉