Sia (pełne nazwisko – Sia Kate Isobelle Furler) pochodzi z Adelaide, miasta w południowej Australii znanego z bardzo bogatych i zróżnicowanych tradycji muzycznych. Jest wokalistką o niezwykle charakterystycznym głosie, który ktoś kiedyś porównał do latarni morskiej kierującej słuchacza przez morze bólu i strachu.
Początki jej przygody z muzyką sięgają połowy lat 90 kiedy była liderem acid-jazzowego zespołu Crisp, który wydał w nieistniejącej już, niezależnej wytwórni kompletnie nieudany album „Only See”. Po trzech latach udzielania się w Crisp wzięła przykład z większości australijskich artystów i wyjechała za granicę. Początkowo miała to być podróż dookoła świata, jednak później na stałe osiadła w Londynie, gdzie przez jakiś czas była „zapasową” wokalistką w ekipie Jamiroquai’a.
Pierwszą, większą popularność zdobyła dwoma singlami – „Drink To Get Drunk” – który okazał się podziemnym klubowym hitem i „Taken For Granted” popowo-alternatywnym utworem, z samplami zaczerpniętymi z baletu „Romeo i Julia” Prokofieva, który zadebiutował w Top10 brytyjskiej listy przebojów i sprawił, że do wokalistki ustawiła się długa kolejka chętnych do współpracy artystów. Do skutku doszły wspólne projekty z takimi gigantami jak Massive Attack, Zero 7 czy William Orbit. Pojawiły się też propozycje z dużych wytwórni – w 2000r Sia podpisuje kontrakt z sub-labelem Sony Music – DancePool. Wkrótce po tym ukazuje się jej debiutancki album „Healing Is Difficult”, na którym oprócz dwóch poprzednich singli, zawarte są odzwierciedlające jej ówczesny nastrój (w czasie nagrywania jej pierwsza i największa miłość zostaje śmiertelnie potrącona na londyńskich ulicach) kompozycje będące miksem R&B i jazzu. Album zdobywa duże uznanie krytyki, a wokalistka zaczyna być przymierzana przez prasę jako następczyni Lauryn Hill.
Wkrótce po tym dochodzi do konfliktu na linii wytwórnia – artystka i Sia przechodzi do Go!Beat Records i pod jej skrzydłami w 2004 wydaje drugi album „Colour Small One”. Przyznaje wtedy, że największy wpływ na kształt wydawnictwa miało koncertowanie z Zero7 – wspomina, że kiedyś miała tylko dwie płyty – antologię Jackson 5 i album „Grace” Jeffa Buckley’a, a podczas tournee chłopaki z zespołu non-stop rozmawiali o twórcach, o których ona nigdy w życiu nie słyszała. Kupiła więc discmana i zaczęła poznawać Jamesa Taylora, Nicka Drake’a, Harry Neilsona i Randy Newmana. W efekcie słychać jak artystka zwinnie wykorzystuje akustyczne instrumenty i możliwości jakie daje elektronika. Kawałek „Where I Belong” miał być wykorzystany na soundtracku do filmu „Spiderman 2”, ale kolejny konflikt z wytwórnia sprawia, że zostaje z niego wycofany. Sia ma duże pretensje do Go!Beat, że zbyt słabo promuje album i ociąga się z wydaniem go w USA co sprawia, że w 2005r rozwiązuje z kontrakt. W tym samym roku, zdecydowanie najlepszy kawałek na płycie – „Breathe Me” zostaje wykorzystany w finałowej scenie z serialu amerykańskiej TV HBO„Six Feet Under” i jednocześnie umieszczony na kompilacji wydanej przez Astralwerks „Six Feet Under, Vol 2: Everything Ends”. Zachęcona sukcesem wytwórnia wypuszcza w końcu album „Colour Small One” na rynek amerykański dodając cztery bonusowe utwory (m.in. remiksy Four Tet i Ulricha Schnaussa). Aktualnie wokalistka, oprócz koncertów promocyjnych ostatniej płyty Zero7, na której udziela się aż w sześciu utworach, zbiera materiał na nową płytę mającą ukazać się najwcześniej w 2007 roku.
Prywatnie Sia znana jest z niepoprawnego i oburzającego poczucia humoru, a także przesadnej nieśmiałości (podobno przy każdym błysku flesza nachodzi ją myśl o dokonaniu operacji plastycznej).
Wojtek Zaczek
Oficjalna strona – http://www.siamusic.net/home/
Dyskografia:
Healing Is Difficult (2000)
Colour The Small One (2004, 2006)
Lady Croissant (2007)