Róża Maria Murphy urodziła się w irlandzkim miasteczku Arklow, położonym w County Wicklow, pewnego pięknego letniego dnia piątego lipca 1973 roku. Jako bardzo utalentowane i wiernie zaprzyjaźnione z muzyką dziecko raczyła swoją rodzinę drobnymi popisami z nie tak drobnym repertuarem. Bliscy w końcu uznali, że mała Roisin ma w sobie coś z popularnej aktorki musicalowej i teatralnej – Elaine Paige, która wcielała się w główne role najbardziej prominentnych musicali wystawianych na całym świecie (Cats, The King and I czy Evita – która stała się największą inspiracją dla młodziutkiej Róży).
Już od młodości ujawniały się jej ostre, nonkonformistyczne cechy – ku przerażeniu ojca ścięła swoje piękne, długie blond włosy na krótkiego jeżyka, ubierała się odważnie i ze sporą dawką ekstrawagancji, jak na jedenastolatkę. Rok później rodzina wyprowadziła się do Manchesteru w Anglii, gdzie nasza niezwykła nastolatka rozwijała i pogłębia swoje zafascynowanie modą i niekonwencjonalnym stylem życia i bycia, między innymi spędzając z matką sporo czasu antykwariatach, sklepach z używanym towarem czy na różnego rodzaju wyprzedażach i giełdach. W tym czasie dzisiaj jedna z najbardziej intrygujących i muzycznie pożądanych artystek, ukrywała swój głos twierdząc, że dla osoby zakochanej w Sonic Youth porównanie do Paige nie jest zbytnio pochlebne.
Po trzech latach, rozwodzie rodziców i ich powrocie do Irlandii, Roisin rozpoczęła angielskie życie na własną rękę. W szkole stanowiła intrygującą zagadkę, przyjaźniła się z fanami szkockiego zespołu rockowego The Jesus and Mary Chain, uczyła się dobrze i w końcu postanowiła kontynuować edukację poświęcając się projektowaniu i sztukom pięknym. W tym celu przeprowadziła się do Sheffield, gdzie pochłonęło ją nocne życie oraz twórczość Vivienne Westwood, która niejako utworzyła styl „eleganckiego punka” wprowadzając znane z młodzieżowych imprez ubrania na wybiegi i do salonów mody.
W 1994 roku na jednej z nocnych imprez klubowych Rosini natknęła się na niejakiego Marka Brydona, niezobowiązująco zagadując go „Do you like my tight sweater? See how it fits my body!” (Czy podoba ci się mój obcisły sweterek? Zobacz jak przylega do mojego ciała!). Może Anglikowi spodobała się irlandzka bezpośredniość dziewczyny, a może jej poczucie humoru i otwarty styl bycia, dość że po krótkim zapoznaniu się zaprosił ja do swojego studio na próbną sesję muzyczną. W niedługo potem wydarzenia ruszyły w szaleńczym tempie – Mark i Roisin związali się nie tylko ze sobą ale także z wytwórnią Echo Records, w której w 1995 roku wydali debiutancki album ( Do you like my tight sweater?), utrzymany w kręgach trip-hopu, funku z dodatkiem elektronicznej dance music, a w trzy lata później kolejny ( I Am Not a Doctor), na którym znalazł się słynny przebój Sing It Back. Po trzecim wydawnictwie z roku milenijnego ( Things to Make and Do), z którego największą popularność zyskało The Time Is Now, para Murphy-Brydon rozstała się, przez co praca nad ostatnim krążkiem duetu ( Statues, 2003 r.), do którego byli zobowiązani w kontrakcie z wytwórnią, nie przebiegała w zbytnio sympatycznej atmosferze. Mark także postanowił się wycofać niemal całkowicie z akcji promocyjnej albumu, przez co w większości spadla ona na głowę Roisin.
Po rozstaniu ze swoim partnerem panna Murphy postanowiła nie osiadać na laurach i dalej pracować nad swoją karierą. Sukces i popularność muzyki Moloko w połączeniu z jej niezwykłą osobowością temperamentem oraz nieprzeciętną aparycją pozwoliły jej na spokojną wspinaczkę na muzyczne szczyty. Nie można też zapomnieć, że w trakcie istnienia duetu artystka udzielała także wokalnego wsparcia dla Handsome Boy Modeling School czy Boris Dlugosch, którego Never Enough na długo zyskało etykietkę jednego z najlepszych hitów klubowych.
W międzyczasie także zapoznała się ze znanym producentem i muzykiem – Matthew Herbertem, który z przyjemnością remixował niektóre z utworów Moloko, a później pomógł Roisin przy tworzeniu nowego, solowego materiału. Debiutanckie Ruby Blue ukazało się nakładem Echo Records w czerwcu 2005 roku, poprzedzone krótkimi: Sequins #1 (styczeń), Sequins #2 (luty), Sequins #3 (maj), które połączono w jeden album studyjny. Znajdziemy tu tak zsamplowane odgłosy powstałe przy użyciu zwykłych przedmiotów, jak i typowe dla Moloko brzmienia – jazzu, popu i ciekawej elektroniki. Nagranie różnych odgłosów wydawanych przez szczotki, kosmetyki, buty i tym podobne było pomysłem Herberta, sam też nagrał jej wokal, a później podawał różne instrumenty na których kazał jej akompaniować do piosenek (w skład instrumentalny wchodzą instrumenty dęte blaszane oraz drewniane, obok sprayu do włosów, garnków, budzików, zraszacza powietrza…). Mimo to Roisin z uśmiechem twierdzi, że praca z tym niezwykłym eksperymentatorem wydaje się być naturalną i prostą. Pomimo niezadowolenia wydawców z nagranego materiału i sugestii poprawek oraz nadania bardziej radiowego wydźwięku, Murphy pozostawiła nagrania w pierwotnym kształcie.
Okładka tak wszystkich poprzedzających albumów, jak i głównego, wykonana została przez malarza Simona Henwooda, przypadkowo poznanego przez wokalistkę w pubie. Po długich rozważaniach w czym Roisin powinna zapozować do portretu Simon zdecydował się na ubrania z cekinami (ang. sequins). Piosenki z albumu pobrzmiewają w kilku filmach oraz wchodzą w skład serialu Grey’s Anatomy. Wokalistka śpiewała je na różnorakich rozdaniach nagród oraz w programach telewizyjnych, za każdym razem wprowadzając ciekawą choreografię i niebanalne kostiumy. 26 kwietnia 2006 roku Ruby Blue, pomimo ciągłych porównań do dorobku Moloko oraz niezbyt ciepłego przyjęcia w Europie, doczekało się wydania amerykańskiego pod szyldem EMI.
Już w miesiąc później Irlandka poinformowała swoich wiernych fanów, że szykuje kolejny singiel, o tytule Overpowered, który utworzyła wspólnie z Seijim z Bugz oraz Tom’em Elmhirst. Na wydanym singlu oprócz wersji oryginalnej utworu znalazła się także seria remixów autorstwa Seamus Haji, Kris Menace, Hervé oraz Loose Cannons. Następnym krążkiem, na którym mogliśmy ostrzyć uszy było Let Me Know z września, do którego przyczyniło się Groove Armada, aż w końcu ukazał się drugi solowy album Murphy – Overpowered. Zanim artystka przystąpiła do pracy nad nowym materiałem niemalże całą soba zagłębiła się w setkach utworów z lat 80-90, disco i house, szukając inspiracji i przyswajając sobie specyficzne brzmienie. Roisin jeździła tam i z powrotem – z Sheffield do Londynu (Seiji). Barcelony (Andy Cato z Groove Armada), Hoxton (Richard X) a nawet na Miami (Jimmy Douglass i producent Ill Factor), partie smyczkowe nagrywane były w Philadelhii z Larrym Goldem.
We wrześniu 2007 roku została nominowana do światowej nagrody MTV w kategorii „Best Interact”. Jako artystka wybitnie estradowa nie ucieka przed koncertami na żywo, w które wkłada wiele serca oraz pomysłów – słynne są jej nietuzinkowe stroje oraz niezwykła energetyka, jaka podczas żywych wykonań bije z estrady. Jak niewiele gwiazd muzycznych otwarcie przyznaje się do uwielbienia, jakim darzy swoją publiczność podczas koncertów: Im większy tłum, tym lepiej! Większy, niż można to sobie wyobrazić! I oni wszyscy znają słowa moich piosenek! Na tym właśnie się skupiam, naprawdę. (w wywiadzie z Ed’em Potton’em dla The Times). Ani skromna, ani nieśmiała, dobrze wie czego chce i odważnie do tego dąży. Jestem muzą, muzą długo-dystansową. Tym zawsze byłam. Byłam muzą Marka Brydona przez lata tworzenia Moloko, później wkroczyłam w związek artysta-muza z Matyym Herbertem i tak jest zawsze, nawet podczas sesji zdjęciowych, czy kiedy kręcę clipy. Tak po prostu jest i mnie to nie przeszkadza.” (cytat z tego samego wywiadu). Przyznaje także śmiało, że sama nie wie skąd to nagle uwielbienie i zainteresowanie nie tylko jej twórczością ale także nią samą. Stara samej siebie nie przyrównywać do innych wokalistek a swojej muzyki nie wkładać do stylistycznych szufladek. Jej muzyka – to ona.
Jadwiga Marchwica
Dyskografia solowa:
Ruby Blues (2005)
Overpowered (2007)
Linki:
Oficjalna strona
Myspace
Myspace Roisin zremixowanej
Blog prowadzony przez wiernych fanów
Strona prowadzona przez fanów
EMI