Depresja dźwięku
Massive Attack, Tricky, Portishead. To ludzie, których wymienia się niemalże jednym tchem myśląc o trip-hopie, a tym bardziej – o jego bristolskich korzeniach. Natomiast samo Portishead to dla wielu fanów ich muzyki – ikona mroku, ciemności, udręczenia… Brzmi niezachęcająco? Otóż w głosie wokalistki połączonym z głębokim brzmieniem utworów oraz – co tu dużo mówić – smutnymi tekstami można się po prostu zatracić.
Portishead tworzą aktualnie: założyciel, pianista i multi-instrumentalista Geoff Barrow, wokalistka i autorka utworów Beth Gibbons, oraz gitarzysta Adrian Utley. Geoff poczatkowo pracował w Coach House Studio, jako operator, gdzie poznał członków Massive Attack, dzięki którym rozpoczął także współpracę z Tricky’m (przy produkcji utworów do charytatywnego albumu Sickle Cell). Pisał także dla Neneh Cherry’s Homebrew. Już w czasie istnienia Portishead, zdobył uznanie jako producent remixów, pracując nad muzyką Primal Scream, Paul Weller, Gabrielle, czy Depeche Mode. Na początku lat 90’, Barrow poznał Beth Gibbons, kobietę o urzekającym, ciemnym głosie i niecodziennym talencie kompozytorskim. Nawiązana współpraca zaowocowała powstaniem w 1991 roku „zespołu” – a raczej podpisaniem obydwojga artystów pod wspólną nazwą Portishead. Miasteczko Portishead to rodzinne okolice Geoffa, tuż obok trip-hopowej stolicy – Bristolu. Jazzowych elementów natomiast przydawał systematycznie Utley. Zespół zaczął karierę nietypowo, bo od nakręcenia filmu To Kill a Dead Man do którego stworzyli także muzykę. Powstały w 1994, pojawił się oficjalnie jako dodatkowy materiał na wersji DVD nagranego koncertu Roseland in NYC (1998), a niektóre z motywów można także odnaleźć na zbiorczym albumie singli Glory Times (1995).
Po wypuszczeniu tego krótkiego filmu, Portishead podpisali umowę z wytwórnią Go!Beat, nakładem której w tym samym roku ukazał się debiutancki album Dummy. Niechęć do prasy, niezbyt medialne charaktery członków grupy, oraz mroczna, ciemna i przytłaczająca muzyka nie przeszkodziły sukcesowi, jaki czaił się tuż za rogiem. Krążek zdobył uznanie i stał się prawdziwym strzałem w dziesiątkę nie tylko na wyspie, szybko przeszedł przez barierę mórz i oceanów – do Europy i Stanów Zjednoczonych, zdobywając w 1995 roku nagrodę Mercury Music i stając się niewyczerpanym źródłem cytatów muzycznych (przerywniki na Channel 4, film Lord of War, popularny rysunkowy serial młodzieżowy Daria pokazywany na MTV, oraz Sugar Rush, a nawet reklamy samochodowe). Utwory takie, jak Glory Box czy Sour Times weszły nawet do repertuaru komercyjnych stacji radiowych i niejednokrotnie były remixowane. Warto też wiedzieć, że utwór It’s a Fire nie pojawił się na brytyjskiej wersji, a w nagraniu (także przy następnym krążku) wzięli udział: Clive Deamer (perkusja), Dave McDonald (produkcja) oraz Gary Baldwin (organy hammonda). Na występy na żywo do składu dołączali również: Andy Smith, John Baggot i Jim Barr.
Drugi album –Portishead (1997) – poprzedził singiel All Mine, a sam krążek (pomimo, że nie zyskał może aż takiej sławy, jak poprzedni) stał się czymś więcej niż tylko próbą przetrwania i wynikiem presji po sukcesie debiutu (A. Utley). Tutaj do ostatecznego kształtu nagrania przyczynili się także: Nick Ingman (aranżacje smyczków oraz waltornii, a także kierownictwo zespołu smyczkowego) i Trevor Curwen (mixy oraz współpraca z Dave’m McDonaldem), obok składu z poprzedniego studyjnego dzieła. Jeszcze w tym samym roku Portishead wystąpili na żywo w Roseland Balroom, Nowy York ( Roseland in NYC; 1998) prezentując nowe brzmienie znanych już utworów: pogłębione i – można powiedzieć – udramatycznione przez pokaźny skład orkiestry symfonicznej, która idealnie podkreśla charakter oraz nastrój muzyki. Undenied zostało nagrane w Warfield, San Francisco (1.04.1998), a Mysterons – podczas Quart Festival, Kristiansand (3.07.1998), natomiast nagranie video jest jedynym udokumentowaniem Beth Gibbons grającej na gitarze (w Elysium).
Od tego czasu, prasa jak i fani trip-hopu oraz depresyjnego brzmienia Anglików, systematycznie są podsycani informacjami na temat trwających prac nad trzecim albumem. W międzyczasie życzliwy Ktoś uraczył nas pełnym albumem Alien, którego rzekome autorstwo Portishead zostało oficjalnie zdementowane, tak jak do krązka Pearl ostatecznie przyznało się Mandalay.W lutym 2005 roku grupa wystąpiła na żywo podczas Tsunami Benefit Concert w Bristolu, a w lecie roku następnego ukazała się kompilacja Monsieur Gainsbourg Revisited , zawierająca covery utworów francuskiego muzyka i wokalisty – Serge’a Gainsbourg’a, na której to swoje talenty zaprezentowali min. Massive Attack, Tricky i Portishead (Requiem for Anna). Ciemny, matowy, tajemniczy głos Beth jest tu niemałym zaskoczeniem dla znawców muzyki zespołu i na pewno podsyca ciekawość w stosunku do planowanego krążka. Portishead pokazało się także w lutym 2007 roku, dając krótki koncert w Mr Wolfs w Bristolu, podczas którego zgromadzona publika mogła usłyszeć nie tylko nową, ciekawą aranżację znanego Wandering Star ale także nowy utwór grupy.
Nadzieje na kolejną porcję Portishaed’owych wrażeń nie maleją. Adrian Utley w 1999 wydał swój oryginalny materiał – Warminster (efekt współpracy z Mount Vernon Asrts Lab), natomiast sama Beth Gibbons do dziś może chlubić się znakomitym albumem, jakim jest klimatyczny i bardzo sentymentalny Out of Season, który dzięki pracy z Paul’em Webb’em (Rustin Man) ukazał się w 2002 roku.
Dyskografia:
Dummy (1994)
Portishead (1997)
Roseland in NYC Live (1998)
Third (2008)
Warto poczytać/pooglądać:
stronę oficjalną zespołu
Myspace zespołu
informacje na wikipedii
wywiad z Adrianem Utley’em