We Flunk generalnie chodzi o to, aby to muzyka mówiła do nas głośniej niż wszechobecne słowa. Umiarkowany pejzaż dźwiękowy z – niemalże cięgle obecnym – brzmieniem gitary, powodującym nieco rockowe skojarzenia, tworzy specyficzny klimat chill-out’owy i popowy zarazem. W każdym razie, taka jest ogólna idea.
Zimą, na przełomie roku 2000 i 2001 w norweskim Oslo, Ulf Nygaard (producent) i Jo Bakke (gitarzysta) rozpoczęli pracę nad niezobowiązującym projektem opierającym się na muzyce instrumentalnej i samplowanych wokalach. Jeszcze tej samej zimy, Beatservice Records (label, który wydał muzykę między innymi takich artystów jak Biosphere czy Teebee) zainteresowało się jednym z ich utworów. Reakcja była niemalże natychmiastowa – Vidar Hanssen postanowił wydać cały album zespołu, który formalnie nawet jeszcze nie istniał. Chłopcy wzięli się zatem do pracy, dołączyła do nich wokalistka – Anja Oyen Vister, i na początku lata powstała większość materiału do krążka [warto wspomnieć, że okazyjnymi współpracownikami zespołu są też Ivar Winther (flet) i Tine Skarland (wokal)]
Wiosna 2002: zespół jest już znany jako Flunk, a w kwietniu ukazuje się singiel – cover utworu Blue Monday – New Order. Jeszcze w tym samym miesiącu laury zaczyna zbierać ich debiutancki album For Sleepyheads Only, po którego wypuszczeniu BBC proponuje im nagranie do programu The Blue Room dla Radio 1 w Londynie. Miasto to stanie się także niedługo miejscem ich pierwszego występu na żywo, który odbędzie się w Nothing Hill Art.’s Club. Wydaje się, że naprawdę dobre wieści szybko się rozchodzą, gdyż w tym samym okresie zgłosiło się do nich Guidance Recordings (USA). Jeszcze w lecie tego samego roku brytyjskie magazyny muzyki elektronicznej prześcigały się w recenzjach na ich temat, a w lipcu Flunk zagrało na najbardziej prestiżowym norweskim festiwalu rockowym. W październiku publika amerykańska dostała wreszcie szansę zapoznania się z For Sleepyheads Only, a w listopadzie londyńczycy zostali uraczeni drugim koncertem – tym razem na London Jazz Festival. Na temat debiutu norwegów czytamy: Muzyka Flunk jest dość eklektyczna, jeśli mielibyśmy odnieść ją do innych działających na rynku zespołów byłoby to połączenie nostalgii bristolskiego trip-hopu (gdzieś obok Massive Attack) i lirycznych wokali Lamb, tudzież miejscami – tanecznością Moloko. (K.P)
W rok później ukazały się specjalne edycje debiutanckiego krążka, dla Rosji i Grecji, a w czerwcu wytwórnia Beatservice Records wydała Treat Me Like You Do – For Sleepyheads Only Remixed, co nie oznacza, że grupa spoczęła na przysłowiowych laurach – prace nad kolejnym albumem trwały przez większość roku 2003, ich wynikiem były pierwsze nagrania wykonane w październiku, w Paryżu. Jednak na pełnoprawne wydanie, fani Flunk musieli poczekać do marca 2004 – wówczas to ukończono projekt Morning Star, który swoją norweską twarz ukazał w maju, dla reszty świata krążek stał się dostępny od czerwca. Natomiast w roku 2005 macierzysta wytwórnia grupy wypuściła Play America, które zawarło w sobie bonusowe utwory z amerykańskiej wersji Morning Star a także remixy.
Rok 2005 to także rok wejścia Flunk… do telewizji. Pośrednio oczywiście, bo przez muzykę: Play mogliśmy usłyszeć w jednym z odcinków popularnego amerykańskiego serialu The O.C., kilka utworów pojawiło się w innych programach TV.
Widać popularność norweskich muzyków w USA nie maleje, o czym świadczy trasa koncertowa po zachodnim wybrzeżu (Seattle, San Francisco, Los Angeles – Hotel Caf). Stąd też pochodzi pierwsze nagranie live – See You (cover Depeche Mode). Trzeci album – już w drodze, oficjalna premiera planowana jest na 23 kwietnia.
Jadwiga Marchwica
Dyskografia:
Blue Monday (2002)
Blue Monday Remixes (2002)
For Sleepyheads Only (2002)
Treat Me Like You Do – For Sleepyheads Only Remixed (2003)
Morning Star (2004)
Play America (2005)
Więcej informacji: